De WK is begonnen

Vandaag gaat het WK dan echt beginnen. Na het ontbijt zijn we eerst naar de officiële opening van het toernooi gegaan. De opening werd om 11.00 uur gehouden in het gemeentehuis van Slonim. Vanuit ons hotel konden we hier lopend naartoe.

We zaten in een soort schouwburgzaal. Het was prachtig om te zien hoe dit georganiseerd was. Terwijl wij al in de zaal zaten, waren de sprekers zelf nog bezig om hun speech voor te bereiden en te schrijven. De muziek van de serie Dallas werd gestart en de opening begon.

Eerst kwamen er twee presentatoren. Zij spraken in het russisch. Regelmatig werd hun tekst vertaald in het engels, zodat ook wij er nog iets van konden verstaan. Het probleem alleen was dat de vertaler de tekst nog ter plekke moest vertalen. Als er een stilte viel, omdat hij even moest nadenken, begon de presentatrice vaak alweer te praten. Dit ging regelmatig fout, waardoor ze steeds door elkaar heen praatten. Vervolgens was er een toespraak van de burgemeester en andere “hoge mensen” uit Slonim. De toespraak eindigde met het Wit Russische volkslied, gespeeld door een soort plaatselijke harmonie.

Ter afsluiting kregen we een muzikaal optreden. Verschillende zang- en dansgroepen betraden het podium. Het leek wel of we bij het songfestival terecht waren gekomen. Op een gegeven moment kwam er een heel lief klein meisje. Ze had veel weg van Pippi Langkous en had een heel vertederend optreden. Ze kreeg een groot applaus. Na dit muzikale optreden was het toernooi geopend en konden we op weg naar het gebouw waar de wedstrijden gespeeld gaan worden.

We moesten met een groep van zo’n 200 mensen worden vervoerd. Na zo’n minuut of 10 kwamen er twee busjes aanrijden. In Nederland zouden deze bussen aan maximaal 60 personen plaats bieden. Maar het leek erop dat we hier met zijn allen in moesten. Wij konden nog net in het eerste busje mee. De bus werd helemaal volgestouwd en we gingen op weg naar het toernooi.

We kwamen terecht bij een groot scholencomplex. Binnen stond er voor ieder team een gastvrouw klaar. Ze bracht ons eerst naar een garderobe, waarna we naar het “restaurant” gebracht werden. We moesten gaan zitten aan hele lage tafels met kinderkrukjes waar voor iedereen het eten klaarstond. Op tafel stond een bord soep met een bakje salade. We kregen er nog een bordje rijst met wat vlees bij. Als toetje hadden we een soort broodje met jam.

In een mum van tijd hadden we onze maaltijd weer naar binnen gewerkt en begeleidde onze gastvrouw ons verder. Nu werden weer naar een soort schouwburgzaal gebracht. Het was toen 13.00 uur. Hier zouden we moeten wachten totdat het toernooi om 15.00 uur zou beginnen. Ineens kwam er iemand binnen die op zoek was naar de mensen van Nederland. Wij liepen met haar mee. Het bleek dat wij een rondleiding door het schoolgebouw kregen.

We wisten niet wat we zagen. Het blijkt dat de school een middelbare opleiding is waar kinderen worden opgeleid om later het leger in te gaan, bestemd voor kinderen van 11 tot en met 17 jaar. We kregen echt vanalles te zien. Op een gegeven moment kwamen we terecht in een ruimte waar allerlei wapens lagen. De kinderen mochten deze wapens allemaal aanraken en er mee spelen. Als je het zo zag, zou je niet bedenken dat we hier op een damtoernooi zitten.

Terwijl wij rondgeleid werden, hadden Rik en Alex een bespreking. Het bleek dat zij niet wisten dat wij rondgeleid werden en waren ons bij terugkomst kwijt. Toen ze ons gevonden hadden, wilden zij even de hele groep bij elkaar. We moesten weg bij de rondleiding. De mevrouw snapte er niets van dat wij ineens weggingen.

Aan alle kinderen en ouders werd nog even kort uitgelegd hoe het allemaal in zijn werk gaat en daarna vertrokken we naar de damzaal. De damzaal is in een gymzaal. In de hele zaal stonden tafels opgesteld. Vlak voor het begin, bleek dat op een rij de lichtinval niet goed was, met als gevolg dat een hele rij tafels nog verschoven moest worden.

Lieke speelde tegen een russisch meisje. Voordat ze begon, hielp Rik haar nog even met het invullen van het scoreblaadje. Daarna kon haar eerste wedstrijd op de WK beginnen. Lieke damde heel rustig, nam haar tijd en keek goed wat ze ging zetten. Al snel kon je al wel zien dat haar tegenstander veel meer ervaring had dan Lieke. Het werken met de klok en het noteren vond Lieke wel lastig. Als ze niet wist wat ze moest opschrijven, keek ze even af bij haar tegenstander. Lieke heeft zelfs nog een dam kunnen slaan van haar.

Toen de partij bijna afgelopen was, zei het meisje iets tegen Lieke over de klok. Lieke dacht dat ze bedoelde dat ze iets niet goed had gedaan. Maar zij was zich van geen kwaad bewust. Ze wist niet goed wat ze moest doen en stak haar hand op voor hulp van de scheidsrechter. Nadat ze hem had kunnen uitleggen wat er aan de hand was, zei hij haar dat ze haar tegenstander een hand kon geven. Ze had verloren. Alle spanning kwam er uit, ze begon te huilen. Maar ze had geweldig tegenstand geboden. En dat op een eerste WK wedstrijd

Ik ben met Lieke weggelopen en even rustig gaan zitten. Alex kwam naar haar toe en zei haar ook dat ze het geweldig heeft gedaan. Ze knapte snel op en toen we terugkwamen in de ruimte waar alle ouders zaten, zag ze dat Berke en Thijs ook al klaar waren. Ze pakten met zijn drietjes een bord. En jawel............., ze gingen gezellig met zijn drieën een potje dammen. Ze had haar teleurstelling al weer verwerkt !!!

Inmiddels hoorden we dat er een busje zou gaan rijden naar het hotel. De spelers die al klaar waren, mochten alvast terug naar het hotel. Ook Berke en Thijs gingen mee. In de bus, was het volgende plan al gemaakt. Lieke wou eerst eens lekker met opa, Berke en Thijs gaan voetballen. Toen ze hun energie kwijt waren heeft Lieke nog mens erger je niet gespeeld met Berke.

Toen was het al snel etenstijd. Daarna is Lieke zich gaan omkleden om lekker te gaan slapen. Voordat ze in bed ging, hebben we de spullen voor morgen klaargelegd. Toen vond ze nog iets in haar koffertje: Het geluksarmbandje !! Toen ze die zag, zei ze heel spontaan: “Deze was ik vandaag vergeten mee te nemen. Misschien had ik anders zelfs wel gewonnen”.

Vervolgens is ze lekker in haar bed gaan liggen, we hebben nog even gelezen. En ze is in slaap gevallen.
En jullie zullen begrijpen dat ze haar armbandje morgen niet gaat vergeten.