We zijn vertrokken

Vanmorgen, 2 januari , was het dan eindelijk zover. We gaan vandaag vertrekken.

Alle koffers en handbagage stonden klaar. Wat een hoeveelheid zeg. Het was even spannend of alles wel in de auto zou passen. Maar het lukte. Nadat we afscheid hadden genomen van pappa, Martijn en Senna vertrokken we bepakt en bezakt om kwart over 8 richting Schiphol. Op naar Wit Rusland.

Om 9.00 uur moesten we op Schiphol verzamelen. Daar zouden we eerst nog gefilmd worden door een filmploeg van het Jeugdjournaal. Het was heel erg leuk om daar aan mee te doen. We zijn wel ruim 5 kwartier gefilmd. Ze hebben gefilmd dat we uit een bus komen en dat we Schiphol binnenkomen. Ook is gefilmd, dat we aan het dammen zijn. Het eindigt ermee dat we weggaan. Ik ben benieuwd wat ervan op televisie is gekomen. Velen van jullie hebben het waarschijnlijk al gezien. Wij moeten nog even wachten totdat we weer thuis zijn.

Toen het jeugdjournaal klaar was, gingen we inchecken en door de douane. Dat ging eigenlijk best snel. Terwijl ik mijn bagage aan het inleveren was, liep Marco van Basten ineens langs. De douanebeambte die mijn paspoort controleerde vroeg waar ik naartoe ging. Toen hij hoorde dat ik op weg was naar de WK dammen, zei hij dat hij vanavond naar mij op het jeugdjournaal ging kijken.

Nadat iedereen door de douane was, mochten we allemaal zelf nog even rondlopen op Schiphol. Ik ben toen met mamma en opa en oma even koffie gaan drinken. Ineens kwamen Kees Jansma en Jack van Gelder aan het tafeltje naast ons zitten.

Rond half 12 gingen we naar het vliegtuig toe. Vlakbij het vliegtuig werd onze handbagage gecontroleerd en moesten we door een detectiepoortje lopen. Je mocht helemaal niets van ijzer aan hebben. De meeste mensen moesten daarom hun schoenen zelfs uit doen voordat ze door het poortje mochten. Een paar mensen werden ook nog achter een gordijn gecontroleerd.

Mijn handbagage werd open gemaakt. Ze hadden wat vreemds in mijn koffertje gezien. Het bleken mijn Cheesedippers te zijn.

We moesten we nog lang wachten voordat we het vliegtuig in konden. Een uur later dan gepland zaten we dan op ons plekje en rond 13.00 uur vertrok het vliegtuig. Na ruim twee uur vliegen landden we rond 17.00 uur plaatselijke tijd op het vliegveld van Minsk. Er lag sneeuw !!!

We liepen het vliegtuig via een trap uit en werden door een bus naar het luchthavengebouw gebracht. Voordat we het land in mochten, moest er eerst van alles geregeld worden. Het begon met het invullen van een verklaring voor een ziektekostenverzekering, waarvoor we per persoon 5 euro moesten betalen. Ook hebben we een verblijfsformulier moeten invullen, waarop we moesten aangeven door wie we uitgenodigd waren en hoe lang we hier blijven.

Het blijkt wel dat je hier niet zomaar het land inkomt. Gewapend met al deze formulieren konden we door de douane. Ook daar werd alles nog eens goed bekeken. De paspoorten werden zelfs met een loep gecontroleerd.

Na ruim een uur waren we klaar voor het tweede deel van onze reis, de busreis naar Slonim. We zaten in de bus met de delegatie van China. Het was inmiddels al donker en vanwege het tijdsverschil van 2 uur, leek het ook wel nacht. Zelf had ik ook helemaal geen idee meer hoe laat het was. Het was een lange donkere tocht. Het eerste uur kon de bus vanwege de sneeuw niet hard rijden.

Het was jammer dat het zo donker was, we konden buiten weinig zien. Af en toe was er een klein stukje verlicht. Je zag dan vooral veel bossen met af en toe een huis. We hadden ook nog geen idee waar we terecht zouden komen.
We hadden gehoord dat we in ons hotel nog wel iets zouden gaan krijgen, maar we moesten ons er niet teveel van voorstellen. Voor de zekerheid hebben we daarom nog maar wat broodjes en krentebollen gegeten in de bus.

Om half 10 ’s avonds kwamen we na 3 ½ uur rijden aan bij ons hotel in Slonim. Toen stond ons nog de grootste uitdaging van de dag te wachten. We zaten op de derde verdieping. En je raadt het al. Er was geen lift in het gebouw aanwezig. Dus iedereen moest zijn loodzware koffer via de trap boven zien te krijgen. Gelukkig was de begane grond al de eerste verdieping dus hoefden we nog maar twee trappen op.

Het hotel viel zeker niet tegen. De kamers zijn weliswaar erg gedateerd maar zien er schoon en netjes uit. Ook zijn de voorzieningen op de kamers prima. We hebben een wc, douche, televisie, telefoon en zelfs een eigen koelkast.

In het hotel kregen we nog wat te eten. Er stond een schoteltje met wat salade. We kregen er een stukje vlees en wat aardappelpurree bij en een kopje thee met suiker. Toch jammer dat we in de bus al hadden gegeten.

Na het eten zijn we naar onze kamer terug gegaan. Het was inmiddels 23.30 uur. Na een lange en vermoeiende dag viel ik al snel lekker in slaap. Ik ben benieuwd wat er allemaal nog komen gaat.