We zijn weer thuis

Vandaag kwam er een eind aan ons damavontuur in Wit Rusland. We moesten erg vroeg op, om kwart voor vijf zou de bus ons naar het vliegveld brengen. Nu maar hopen dat niemand zich zou verslapen.

Iedereen zocht zijn laatste spullen bij elkaar. Alex miste bij het inpakken de uitslagenlijst. Hij had hem gisteren bij de prijsuitreiking gekregen en aan de vader van Berke gegeven. Hij kon zijn diploma er dan in doen, zodat hij niet kon verkreukelen. Maar al snel ging de hoes van hand tot hand en zaten er veel diploma’s in. Oma had hem mee naar het hotel genomen en daarna weer aan Berke teruggegeven. Dus hij zou hem toch weer zelf moeten hebben. Toen Berke wakker werd, was de lijst terecht. Hij had hem doorgegeven aan de vader van Kirsty. En zo heeft bijna iedereen hem wel in zijn handen gehad.

Gelukkig was iedereen op tijd klaar en bij de bus zodat we konden vertrekken. Net zoals op de heenweg hebben we de hele weg in het donker gereden. Dat was op zich wel jammer, omdat er zo weinig van de omgeving was te zien. De chauffeur kon lekker doorrijden, dus ruim op tijd kwamen we in Minsk bij het vliegveld aan. Het was in Minsk toch echt kouder dan in Slonim. Daar lag nog steeds wat sneeuw. Het was er ook best koud toen we de bus uitstapten. Maar we liepen meteen de vertrekhal binnen waar we lekker warm stonden. Terwijl we stonden te wachten, hadden we eindelijk alle kinderen tegelijk bij elkaar en konden we op de valreep nog net een foto van alle kinderen van Nederland maken.

Rond half tien mochten we gaan inchecken. We mochten met twee personen tegelijk door de schuifdeuren. Daar werden alle tassen doorgelicht en moesten we zelf allemaal door een poortje lopen. Toen de eerste mensen van onze groep door de schuifdeur waren, duurde het lang voordat de deur weer open ging. Wij snapten niet wat er aan de hand was. Het bleek dat de bagageband het niet meer deed.

Het is toch iedere keer weer een heel gedoe om door de veiligheidscontrole te komen. Alles wat maar van metaal is, moet je uitdoen en de bagage gaat er los doorheen. Daarna moet je alle spullen weer bijelkaar pakken en de riemen ed aantrekken. Bij de vader van Jitse bleef het alarm maar afgaan. Hij dacht toch echt niets van metaal meer bij zich te dragen. Toen hij nog eens goed in zijn zakken voelde, was het gepiep toch niet helemaal onterecht. Hij bleek de sleutel van zijn hotelkamer nog in zijn zak te hebben. De vader van Nick had wat problemen alles weer mee te nemen na de controle, hij had zijn instapkaart bij de controle laten liggen.

We moesten nog even wachten op de bus die ons naar het vliegtuig bracht. Er zaten maar weinig mensen te wachten, dus we dachten dat er veel lege plekken in het vliegtuig zouden zijn. Maar het bleek dat we met een heel klein vliegtuig gingen. Er waren maar 50 plekken. De vleugels van het vliegtuig werden ijsvrij gemaakt en we konden vertrekken. We konden buiten weinig zien, omdat de raampjes helemaal bevroren waren. Lieke had een plekje naast Thijs. De hele vlucht heeft ze zich prima vermaakt. Ongeveer rond de geplande tijd van 11.30 uur kwamen we aan op Schiphol.

Toen we door de deur kwamen, was er voor Lieke een hele leuke verrassing. Nicole van de damclub stond er met een heel groot en mooi spandoek: WELKOM DAMMERS !!! Heel erg leuk. Ook had ze voor Lieke een hele grote ballon bloem. Daarna nam iedereen afscheid van elkaar en ging op weg naar huis. Het damavontuur zit erop.

Met opa en oma gingen wij naar huis, eindelijk weer terug naar pappa, Martijn en Senna. Ivo had de vlag uitgehangen. Op de deur stond in het Russisch de tekst welkom thuis. Het bleek dat Ivo naast het draaiend houden van het geheel dus ook nog even tijd had gehad voor een cursus russisch. Hij had een heerlijke taart gehaald die we lekker hebben opgegeten onder het genot van eindelijk weer eens een heerlijke kop Hollandse kop koffie.

Het grote damavontuur is nu ten einde. Ivo heeft de tent hier geweldig draaiend gehouden. Van de rommel die ik achter had gelaten bij mijn vertrek was niets meer te zien, de wasmand was helemaal leeg en de kasten gevuld met de schone was. En niet het minst belangrijke met Martijn en Senna heeft hij het prima gemaakt. Ze hebben het heel gezellig met elkaar gehad.

Nu gaan we weer verder met het gewone leven hier thuis. Nog even uitpakken en dan is er straks gewoon weer zwemles.

Met dit verslag eindigt ook de waarbenjij van Lieke. Ik hoop dat we jullie op deze manier vanuit Wit Rusland een beetje op de hoogte hebben kunnen houden van onze belevenissen. Wij hebben genoten van al jullie reacties op onze verslagen. Wij willen jullie allemaal hier hartelijk voor bedanken. We vonden het geweldig.